C’est mon album préféré de Lisa (et je connais la plupart d’entre eux): Je n’ai aucun problème à donner le taux le plus élevé de 'Avant Qu’il Ne Soit Trop Tard', parce que je le considère comme le summum certain de la tradition progressiste de fréch. Lisa continue d’explorer son propre prog symph théâtralement trop dramatique, basé sur son utilisation colorée du clavier, des solos de guitare incroyables (Jordan se sent à l’aise, bien qu’il vient de rejoindre le groupe il y a un an) et synthé (Pierson à son plus fiable), basé sur une section rythmique solide et insondable et un style vocal incroyablement expressionniste fièrement exposé par Le Guennec. La chanson-titre ouvre l’album sous la forme d’un manifeste sombre qui se transforme progressivement en exaltation délirante, basée sur des couches minimalistes de synthétiseurs, auxquelles s’ajoutent des riffs de guitare, des timbales, un son au coup final du gong. Cette entrée impressionnante cède la place à la ligne dure « La Peste », qui comprend un autre manifeste en intermède - cette fois à un rythme effréné, et avec un air pur de protestation ougente. L’interaction énergétique de la guitare principale bwteen et des lignes principales de synthé constitue un atout majeur dans l’entrée instrumentale de Lisa - cette chanson est l’une des épithètes les plus importantes de celui-ci. « Souvenirs de Naufrageurs » est le premier ensemble symphonique de l’album, où l’intensité est plus équilibrée le long des différentes allées (acoutique / seren, électrique / agressif). « Tripot » est ML dans son cacthiest, la construction de lignes mélodiques attrayantes à un rythme de 7/8, tandis que « Lena » vient plus tard comme un exercice efficace sur les sons folkloriques - section rythmique, à laquelle la guitare acoustique est ajoutée, ouvre la voie aux flûtes et aux lignes de synthé en interlude et synthé solo dans la dernière partie. Le sentiment de plaisir de lumière bucolique est vicieusement perturbé par le rire final et court. Le package final en trois parties est le plus grand joyau musical que le groupe ait jamais créé: prenant une partie de l’agressivité de la plupart des chansons précédentes, les deux premières parties montrent un transit fluide de la scène contemplative à l’énergie de la colère (par opposition à « La Peste »). Ici, il convient de noter les quatre dernières minutes - en utilisant la série minimale de base d’accords sur le synthé, un tas d’autres instruments (autres synthétiseurs, guitare, basse, pédales de basse, vibrations, glockenspiel, cloches, mellotron) errer dans et hors pour créer un surréaliste, réglage zombie ... J’ai l’impression d’être piégée au milieu d’un cirque cathartique de marionnettes. Une si grande fermeture pour un si grand chef-d’œuvre prog!ladislav&zivanovic.......
This is my favorite Lisa album (and I know most of them): I have no problem giving the highest rate of 'Avant Qu'il Ne Soit Trop Tard', because I consider it the definite pinnacle of frech progressive tradition. Lisa continues to explore her own theatrically overly dramatic symph prog, based on her colorful keyboard use, incredible guitar solos (Jordan feels at home, though he just joined the band a year ago) and synth (Pierson at his most reliable), based on a solid, unfathomable rhythm section and an incredibly expressionist vocal style proudly exhibited by Le Guennec. The title track opens the album in the form of a gloomy manifesto that gradually grows into delirious exaltation, based on minimalist layers of synthesizers, to which guitar riffs, timpani, ring to the final blow to the gong are added. This impressive entry gives way to the hardline 'La Peste', which includes another manifesto in interlude - this time at a stacatto pace, and with a clean air of ugent protest. The energetic interaction of bwteen lead guitar and synth main lines makes a major asset in Lisa's instrumental input - this song is one of the most significant epithets of it. 'Souvenirs de Naufrageurs' is the album's first symphony package, where the intensity is more balanced along different aisles (acoutic/seren, electric/aggressive). 'Tripot' is ML in its cacthiest, building attractive melodic lines at a 7/8 pace, while 'Lena' comes later as an effective exercise on folkish driven sounds - rhythm section, to which acoustic guitar is added, paves the way for flutes and synth lines in interlude and synth solo in the last part. The feeling of bucolic light fun is viciously disturbed by the final, short laugh. The three-part final package is the biggest musical gem the band has ever created: taking some of the aggressiveness of most of the previous songs, the first two parts show fluid transit from contemplative stage to anger energy (as opposed to 'La Peste'). Here it is worth noting the last four minutes - using the basic minimum series of chords on synth, a bunch of other instruments (other synthesizers, guitar, bass, bass pedals, vibrations, glockenspiel, bells, mellotron) wander in and out to create a surreal, zombie setting ... I feel like I'm trapped in the middle of a cathartic circus of puppets. Such a big closing for such a great prog masterpiece!ladislav&zivanovic.......
Ovo je moj omiljeni album Lise (i znam većinu njih): nemam problema dati najvišu stopu 'Avant Qu'il Ne Soit Trop Tard', jer ga smatram definitivnom vrhuncem Frech progresivne tradicije. Lisa nastavlja istraživati vlastiti kazališni pretjerano dramatičan symph prog, temeljen na šarenom korištenju klavijatura, nevjerojatnim solažama na gitari (Jordan se osjeća kao kod kuće, iako je tek ušao u bend prije godinu dana) i synthu (Pierson u svom najpouzdanijem), temelju čvrste, nedokučive ritam sekcije i nevjerojatno ekspresionističkom vokalnom stilu koji je ponosno izložio Le Guennec. Naslovna pjesma otvara album u obliku tmurnog manifesta koji postupno prerasta u delirično uzvišenje, na temelju minimalističkih slojeva sintisajzera, kojima se dodaju gitarski rifovi, timpani, zvona do konačnog udarca na gong. Ovaj impresivan unos ustupa mjesto tvrdokornom 'La Pesteu', koji uključuje još jedan manifest u interludiju - ovaj put na stacatto tempu, i s čistim zrakom ugent protesta. Energična interakcija bwteen glavnu gitaru i synth glavne linije čini glavni adut u Lisinom instrumentalnom unosu - ova pjesma je jedan od najznačajnijih oličenja toga. 'Souvenirs de Naufrageurs' prvi je simfonijski paket albuma, gdje je intenzitet uravnoteženiji duž različitih prolaza (acoutic/seren, električni/agresivni). 'Tripot' je ML u svom cacthiestu, gradi atraktivne melodijske linije na tempu 7/8, dok 'Lena' dolazi kasnije kao efektna vježba na folkish driven zvukovima - ritam sekcija, kojoj se dodaje akustična gitara, utire put flauti i synth linijama u interludiju i synth solo u posljednjem dijelu. Osjećaj bukolične lagane zabave opako je poremećen konačnim, kratkim smijehom. Trodijelni završni paket najveći je glazbeni dragulj koji je bend ikada stvorio: preuzimajući dio agresivnosti većine prethodnih pjesama, prva dva dijela prikazuju fluidan tranzit od kontemplativne faze do energije ljutnje (za razliku od 'La Pestea'). Ovdje vrijedi spomenuti posljednje četiri minute - koristeći osnovnu minimalnu seriju akorda na synthu, hrpu drugih instrumenata (ostali sintisajzeri, gitara, bas, bas pedale, vibracije, glockenspiel, zvona, mellotron) lutaju unutra i van kako bi stvorili nadrealan, zombieski ambijent ... Osjećam se kao da sam zarobljen usred katarzičnog cirkusa marioneta. Tako veliko zatvaranje za tako veliko prog remek-djelo!ladislav&zivanovic…….
Ovo je moj omiljeni album Lise (i znam većinu njih): nemam problema dati najvišu stopu 'Avant Qu'il Ne Soit Trop Tard', jer ga smatram definitivnom vrhuncem Frech progresivne tradicije. Lisa nastavlja istraživati vlastiti kazališni pretjerano dramatičan symph prog, temeljen na šarenom korištenju klavijatura, nevjerojatnim solažama na gitari (Jordan se osjeća kao kod kuće, iako je tek ušao u bend prije godinu dana) i synthu (Pierson u svom najpouzdanijem), temelju čvrste, nedokučive ritam sekcije i nevjerojatno ekspresionističkom vokalnom stilu koji je ponosno izložio Le Guennec. Naslovna pjesma otvara album u obliku tmurnog manifesta koji postupno prerasta u delirično uzvišenje, na temelju minimalističkih slojeva sintisajzera, kojima se dodaju gitarski rifovi, timpani, zvona do konačnog udarca na gong. Ovaj impresivan unos ustupa mjesto tvrdokornom 'La Pesteu', koji uključuje još jedan manifest u interludiju - ovaj put na stacatto tempu, i s čistim zrakom ugent protesta. Energična interakcija bwteen glavnu gitaru i synth glavne linije čini glavni adut u Lisinom instrumentalnom unosu - ova pjesma je jedan od najznačajnijih oličenja toga. 'Souvenirs de Naufrageurs' prvi je simfonijski paket albuma, gdje je intenzitet uravnoteženiji duž različitih prolaza (acoutic/seren, električni/agresivni). 'Tripot' je ML u svom cacthiestu, gradi atraktivne melodijske linije na tempu 7/8, dok 'Lena' dolazi kasnije kao efektna vježba na folkish driven zvukovima - ritam sekcija, kojoj se dodaje akustična gitara, utire put flauti i synth linijama u interludiju i synth solo u posljednjem dijelu. Osjećaj bukolične lagane zabave opako je poremećen konačnim, kratkim smijehom. Trodijelni završni paket najveći je glazbeni dragulj koji je bend ikada stvorio: preuzimajući dio agresivnosti većine prethodnih pjesama, prva dva dijela prikazuju fluidan tranzit od kontemplativne faze do energije ljutnje (za razliku od 'La Pestea'). Ovdje vrijedi spomenuti posljednje četiri minute - koristeći osnovnu minimalnu seriju akorda na synthu, hrpu drugih instrumenata (ostali sintisajzeri, gitara, bas, bas pedale, vibracije, glockenspiel, zvona, mellotron) lutaju unutra i van kako bi stvorili nadrealan, zombieski ambijent ... Osjećam se kao da sam zarobljen usred katarzičnog cirkusa marioneta. Tako veliko zatvaranje za tako veliko prog remek-djelo!ladislav&zivanovic….
C’est mon album préféré de Lisa (et je connais la plupart d’entre eux): Je n’ai aucun problème à donner le taux le plus élevé de 'Avant Qu’il Ne Soit Trop Tard', parce que je le considère comme le summum certain de la tradition progressiste de fréch. Lisa continue d’explorer son propre prog symph théâtralement trop dramatique, basé sur son utilisation colorée du clavier, des solos de guitare incroyables (Jordan se sent à l’aise, bien qu’il vient de rejoindre le groupe il y a un an) et synthé (Pierson à son plus fiable), basé sur une section rythmique solide et insondable et un style vocal incroyablement expressionniste fièrement exposé par Le Guennec. La chanson-titre ouvre l’album sous la forme d’un manifeste sombre qui se transforme progressivement en exaltation délirante, basée sur des couches minimalistes de synthétiseurs, auxquelles s’ajoutent des riffs de guitare, des timbales, un son au coup final du gong. Cette entrée impressionnante cède la place à la ligne dure « La Peste », qui comprend un autre manifeste en intermède - cette fois à un rythme effréné, et avec un air pur de protestation ougente. L’interaction énergétique de la guitare principale bwteen et des lignes principales de synthé constitue un atout majeur dans l’entrée instrumentale de Lisa - cette chanson est l’une des épithètes les plus importantes de celui-ci. « Souvenirs de Naufrageurs » est le premier ensemble symphonique de l’album, où l’intensité est plus équilibrée le long des différentes allées (acoutique / seren, électrique / agressif). « Tripot » est ML dans son cacthiest, la construction de lignes mélodiques attrayantes à un rythme de 7/8, tandis que « Lena » vient plus tard comme un exercice efficace sur les sons folkloriques - section rythmique, à laquelle la guitare acoustique est ajoutée, ouvre la voie aux flûtes et aux lignes de synthé en interlude et synthé solo dans la dernière partie. Le sentiment de plaisir de lumière bucolique est vicieusement perturbé par le rire final et court. Le package final en trois parties est le plus grand joyau musical que le groupe ait jamais créé: prenant une partie de l’agressivité de la plupart des chansons précédentes, les deux premières parties montrent un transit fluide de la scène contemplative à l’énergie de la colère (par opposition à « La Peste »). Ici, il convient de noter les quatre dernières minutes - en utilisant la série minimale de base d’accords sur le synthé, un tas d’autres instruments (autres synthétiseurs, guitare, basse, pédales de basse, vibrations, glockenspiel, cloches, mellotron) errer dans et hors pour créer un surréaliste, réglage zombie ... J’ai l’impression d’être piégée au milieu d’un cirque cathartique de marionnettes. Une si grande fermeture pour un si grand chef-d’œuvre prog!ladislav&zivanovic.......
0 likesThis is my favorite Lisa album (and I know most of them): I have no problem giving the highest rate of 'Avant Qu'il Ne Soit Trop Tard', because I consider it the definite pinnacle of frech progressive tradition. Lisa continues to explore her own theatrically overly dramatic symph prog, based on her colorful keyboard use, incredible guitar solos (Jordan feels at home, though he just joined the band a year ago) and synth (Pierson at his most reliable), based on a solid, unfathomable rhythm section and an incredibly expressionist vocal style proudly exhibited by Le Guennec. The title track opens the album in the form of a gloomy manifesto that gradually grows into delirious exaltation, based on minimalist layers of synthesizers, to which guitar riffs, timpani, ring to the final blow to the gong are added. This impressive entry gives way to the hardline 'La Peste', which includes another manifesto in interlude - this time at a stacatto pace, and with a clean air of ugent protest. The energetic interaction of bwteen lead guitar and synth main lines makes a major asset in Lisa's instrumental input - this song is one of the most significant epithets of it. 'Souvenirs de Naufrageurs' is the album's first symphony package, where the intensity is more balanced along different aisles (acoutic/seren, electric/aggressive). 'Tripot' is ML in its cacthiest, building attractive melodic lines at a 7/8 pace, while 'Lena' comes later as an effective exercise on folkish driven sounds - rhythm section, to which acoustic guitar is added, paves the way for flutes and synth lines in interlude and synth solo in the last part. The feeling of bucolic light fun is viciously disturbed by the final, short laugh. The three-part final package is the biggest musical gem the band has ever created: taking some of the aggressiveness of most of the previous songs, the first two parts show fluid transit from contemplative stage to anger energy (as opposed to 'La Peste'). Here it is worth noting the last four minutes - using the basic minimum series of chords on synth, a bunch of other instruments (other synthesizers, guitar, bass, bass pedals, vibrations, glockenspiel, bells, mellotron) wander in and out to create a surreal, zombie setting ... I feel like I'm trapped in the middle of a cathartic circus of puppets. Such a big closing for such a great prog masterpiece!ladislav&zivanovic.......
0 likesOvo je moj omiljeni album Lise (i znam većinu njih): nemam problema dati najvišu stopu 'Avant Qu'il Ne Soit Trop Tard', jer ga smatram definitivnom vrhuncem Frech progresivne tradicije. Lisa nastavlja istraživati vlastiti kazališni pretjerano dramatičan symph prog, temeljen na šarenom korištenju klavijatura, nevjerojatnim solažama na gitari (Jordan se osjeća kao kod kuće, iako je tek ušao u bend prije godinu dana) i synthu (Pierson u svom najpouzdanijem), temelju čvrste, nedokučive ritam sekcije i nevjerojatno ekspresionističkom vokalnom stilu koji je ponosno izložio Le Guennec. Naslovna pjesma otvara album u obliku tmurnog manifesta koji postupno prerasta u delirično uzvišenje, na temelju minimalističkih slojeva sintisajzera, kojima se dodaju gitarski rifovi, timpani, zvona do konačnog udarca na gong. Ovaj impresivan unos ustupa mjesto tvrdokornom 'La Pesteu', koji uključuje još jedan manifest u interludiju - ovaj put na stacatto tempu, i s čistim zrakom ugent protesta. Energična interakcija bwteen glavnu gitaru i synth glavne linije čini glavni adut u Lisinom instrumentalnom unosu - ova pjesma je jedan od najznačajnijih oličenja toga. 'Souvenirs de Naufrageurs' prvi je simfonijski paket albuma, gdje je intenzitet uravnoteženiji duž različitih prolaza (acoutic/seren, električni/agresivni). 'Tripot' je ML u svom cacthiestu, gradi atraktivne melodijske linije na tempu 7/8, dok 'Lena' dolazi kasnije kao efektna vježba na folkish driven zvukovima - ritam sekcija, kojoj se dodaje akustična gitara, utire put flauti i synth linijama u interludiju i synth solo u posljednjem dijelu. Osjećaj bukolične lagane zabave opako je poremećen konačnim, kratkim smijehom. Trodijelni završni paket najveći je glazbeni dragulj koji je bend ikada stvorio: preuzimajući dio agresivnosti većine prethodnih pjesama, prva dva dijela prikazuju fluidan tranzit od kontemplativne faze do energije ljutnje (za razliku od 'La Pestea'). Ovdje vrijedi spomenuti posljednje četiri minute - koristeći osnovnu minimalnu seriju akorda na synthu, hrpu drugih instrumenata (ostali sintisajzeri, gitara, bas, bas pedale, vibracije, glockenspiel, zvona, mellotron) lutaju unutra i van kako bi stvorili nadrealan, zombieski ambijent ... Osjećam se kao da sam zarobljen usred katarzičnog cirkusa marioneta. Tako veliko zatvaranje za tako veliko prog remek-djelo!ladislav&zivanovic…….
0 likesOvo je moj omiljeni album Lise (i znam većinu njih): nemam problema dati najvišu stopu 'Avant Qu'il Ne Soit Trop Tard', jer ga smatram definitivnom vrhuncem Frech progresivne tradicije. Lisa nastavlja istraživati vlastiti kazališni pretjerano dramatičan symph prog, temeljen na šarenom korištenju klavijatura, nevjerojatnim solažama na gitari (Jordan se osjeća kao kod kuće, iako je tek ušao u bend prije godinu dana) i synthu (Pierson u svom najpouzdanijem), temelju čvrste, nedokučive ritam sekcije i nevjerojatno ekspresionističkom vokalnom stilu koji je ponosno izložio Le Guennec. Naslovna pjesma otvara album u obliku tmurnog manifesta koji postupno prerasta u delirično uzvišenje, na temelju minimalističkih slojeva sintisajzera, kojima se dodaju gitarski rifovi, timpani, zvona do konačnog udarca na gong. Ovaj impresivan unos ustupa mjesto tvrdokornom 'La Pesteu', koji uključuje još jedan manifest u interludiju - ovaj put na stacatto tempu, i s čistim zrakom ugent protesta. Energična interakcija bwteen glavnu gitaru i synth glavne linije čini glavni adut u Lisinom instrumentalnom unosu - ova pjesma je jedan od najznačajnijih oličenja toga. 'Souvenirs de Naufrageurs' prvi je simfonijski paket albuma, gdje je intenzitet uravnoteženiji duž različitih prolaza (acoutic/seren, električni/agresivni). 'Tripot' je ML u svom cacthiestu, gradi atraktivne melodijske linije na tempu 7/8, dok 'Lena' dolazi kasnije kao efektna vježba na folkish driven zvukovima - ritam sekcija, kojoj se dodaje akustična gitara, utire put flauti i synth linijama u interludiju i synth solo u posljednjem dijelu. Osjećaj bukolične lagane zabave opako je poremećen konačnim, kratkim smijehom. Trodijelni završni paket najveći je glazbeni dragulj koji je bend ikada stvorio: preuzimajući dio agresivnosti većine prethodnih pjesama, prva dva dijela prikazuju fluidan tranzit od kontemplativne faze do energije ljutnje (za razliku od 'La Pestea'). Ovdje vrijedi spomenuti posljednje četiri minute - koristeći osnovnu minimalnu seriju akorda na synthu, hrpu drugih instrumenata (ostali sintisajzeri, gitara, bas, bas pedale, vibracije, glockenspiel, zvona, mellotron) lutaju unutra i van kako bi stvorili nadrealan, zombieski ambijent ... Osjećam se kao da sam zarobljen usred katarzičnog cirkusa marioneta. Tako veliko zatvaranje za tako veliko prog remek-djelo!ladislav&zivanovic….
0 likes